Californië is een van de topbestemmingen voor reizigers naar de Verenigde Staten. Wie kent er nu niet Hollywood, Beverly Hills, San Francisco en Death Valley? De meeste reisagentschappen bieden tours aan doorheen de Golden State met stops in al deze wereldberoemde attracties. 

Maar wist je dat Californië veel meer te bieden heeft? Een rondrit doorheen het minder bekende Californië brengt je van de mooiste kusten tot aan ’s werelds hoogste bomen en van het grootste bergmeer tot aan een uitgedroogd, vlak maanlandschap waar rotsen zelfstandig lijken te bewegen.

Redwoods

Vermeld hoge bomen in Californië en de meesten denken meteen aan de sequoia. Je weet wel, die bomen waar je met de auto doorheen kan rijden. In Californië is er een heel nationaal park aan gewijd: Sequoia National Park, een tweetal uren rijden ten zuiden van het bekendere Yosemite National Park, aan de westkant van de Sierra Nevada.

Ook in het Yosemite Park vind je trouwens een bos met sequoia’s.  Deze sequoia’s (sequoiadendron giganteum) zijn de grootste bomen in de wereld, met de General Sherman-boom in het Sequoia National Park als de kampioen. Wat velen echter niet weten is dat deze wel de grootste bomen zijn qua volume, maar niet qua hoogte!

Sequoia sempervirens

De titel van de hoogste bomen ter wereld gaat naar de redwood-bomen (sequoia sempervirens) die groeien langs de Californische kustlijn ten noorden van San Francisco.  De hoogste redwood is 115 meter hoog. Vergelijk dat eens met de 84 meter hoge General Sherman.

Een bezoek aan het Redwood National Park is echter niet evident voor de meeste bezoekers aan Californië aangezien het al snel vijf uur rijden is ten noorden van San Francisco en zelfs langer wanneer je de mooie kustweg volgt (Highway 1). 

Het is dan ook de moeite waard om er een paar dagen voor uit te trekken en niet alles op een dag te willen doen. Je kan vele wandelingen maken doorheen de redwood-bossen of naar het strand gaan waar je zeehonden en zeeleeuwen kan observeren in de Stille Oceaan.  Met wat geluk zie je zelfs een grijze walvis op zijn jaarlijkse reis tussen Alaska en Mexico.

Een favoriete tijd van het jaar om het gebied met de redwoods te bezoeken is van einde augustus tot einde september tijdens de paringstijd van de lokale ‘elken’ (een grote hertensoort).  Bereid je voor op spectaculaire gevechten tussen de mannetjes onder luid geburl!

Lake Tahoe

Waar ligt het grootste bergmeer in Amerika? In Colorado of in Yellowstone misschien?  Nee, in Californië natuurlijk, op de grens met de staat Nevada!

De meeste tours die het westen van Amerika bezoeken, gaan van San Francisco naar Yosemite National Park, daarna zuidwaarts langs de westkant van de Sierra Nevada bergketen (die noord-zuid loopt) om eventueel het Sequoia National Park te bezoeken, vooraleer in oostelijke richting naar Death Valley en Las Vegas te gaan. De oostkant van de Sierra Nevada bergketen bevat echter enkele unieke hoogtepunten!

Allereerst is er Lake Tahoe: een groot meer omringd door besneeuwde bergtoppen. De waterkleur is er intens blauw.  Dat komt door de afwezigheid van algen. Het water is er zo zuiver en puur dat het enkel de blauwe kleur doorlaat; andere kleuren zoals groen en rood licht worden geabsorbeerd.

Je kan met de auto rondom het meer rijden en verschillende stops maken bij mooie uitkijkpunten, of de auto voor een tijdje parkeren en een prachtige wandeling maken in de naaldbossen. Een hoogtepunt van een bezoek aan het meer is de kabelbaan (of gondola) die vanuit het dorpje South Lake Tahoe de bergen ingaat naar het ski-oord Heavenly. Van hierboven heb je een adembenemend zicht op het meer en de omliggende bergen in Californië en Nevada.

Als je van een actieve vakantie houdt, dan ben je hier aan het juiste adres: eindeloze bergwandelingen, mountainbiketrips of waterplezier tijdens de zomermaanden. En zijn vele skiresorts tijdens de wintermaanden. Zit je liever rustig binnen? Neem dan een kijkje in de grote casino’s net over de grens met Nevada!

Bodie en Mono Lake

Een paar uur rijden ten zuiden van Lake Tahoe, aan de oostkant van de Sierra Nevada-bergketen, ligt een uniek natuurfenomeen: een zoutmeer waaruit zoutpilaren (tufa’s) lijken op te stijgen. Bezoek het meer langs de zuidkant vanwaar je het beste zicht hebt op de zoutpilaren en omliggende woestijn.

Alhoewel het meer doods lijkt, is het een broeihaard van leven.  Meer dan twee miljoen trekvogels gebruiken Mono Lake als plaats om krachten op te doen in de lente en de herfst.  Met dank aan een kleine garnaalsoort die overvloedig leven in dit zoute meer.

Een paar kilometer ten noorden van Mono Lake ligt het spookstadje Bodie. Het stadje is gesticht in 1859 door een paar goudzoekers. Een van hen heette W.S. Bodey, waarnaar het stadje is genoemd. Toen ze in 1876 uiteindelijk goud vonden in de heuvels ontstond er een heuse gold rush.  In een paar jaar tijd groeide het stadje uit tot 7.000 inwoners met niet minder dan 65 saloons langs de main street.

Dertig jaar later, aan het begin van de 20ste eeuw, begon de mijn op te drogen. In 1913, toen de goudmijn sloot, volgde een emigratie. Om het historische stadje te beschermen van de ondergang is het in 1962 benoemd tot staatspark. Vandaag de dag kan je er rondlopen tussen 170 gebouwen die de tand des tijds hebben doorstaan.

Mono Lake en Bodie liggen trouwens op korte afstand van de oostelijke ingang van het bekende Yosemite National Park. Hou er wel rekening mee dat als je het meer bezoekt tijdens de wintermaanden, je Yosemite van hieruit niet kan binnenrijden. De bergpas die van de oostelijke ingang het park binnenloopt (de Tioga-bergpas), is de hele winter gesloten vanwege de sneeuw.

De berenfluisteraar

Rijd verder zuidwaarts langs de oostkant van de Sierra Nevada en je passeert verschillende mooie stops, zoals de route langs bergmeer June Lake en het bergdorp Mammoth Lakes, de woonplaats van de ‘berenfluisteraar’ Steve Searles. In en rond het dorp woont een hoge concentratie van zwarte beren en die komen geregeld in conflict met de inwoners van Mammoth Lakes.

Wanneer de mens in conflict komt met een dier, is het meestal het dier dat het moet ontgelden.  In het geval van conflicten met beren wordt meestal de strategie gevolgd de probleembeer eerst te verjagen, dan te verplaatsen, en als de beer dan toch nog terugkomt naar het dorp, uiteindelijk de beer doden. Steve Searles heeft echter zijn eigen strategie en die is succesvol: hij traint de wilde zwarte beren. Bijvoorbeeld door ze af te leren om overdag in het dorp rond te wandelen (’s nachts is geen probleem) om zo minder problemen te veroorzaken.  Als gevolg van zijn beleid komt het uiterst zelden voor dat de lokale overheid beslist om een beer te doden en zijn de beren in het dorp nu zelfs een trekpleister voor het toerisme geworden!

Racetrack Playa

Een tweetal uren rijden ten zuiden van Mammoth Lakes rijd je het bekende Death Valley National Park binnen. Death Valley staat op de agenda van heel wat reisagentschappen maar een van de meest unieke hoogtepunten wordt telkens overgeslagen: het gebied in het noordwesten van het nationaal park dat bekendstaat als de Racetrack Playa.

Eerlijkheidshalve moet het wel gezegd worden dat het niet zo evident is om dit gebied te bezoeken. Eerst en vooral moet je een 4 x 4 huren en dan moet je avontuurlijk genoeg zijn om voor anderhalf uur op aardewegjes rond te hobbelen, waar je amper een levende ziel tegenkomt. Op de wegjes naar de Racetrack Playa zijn geen restaurants of benzinestations en is er geen telefoonbereik.  Vergeet ook niet dat je hier in Death Valley bent waar de temperatuur kan oplopen tot bijna 50 graden Celsius!  Bereid je dus goed voor met voldoende water en voedsel voor als je met autopech te maken krijgt.

Teakettle Junction

De aardeweg vertrekt dicht bij het bekende Scotty’s Castle, een groot huis in het noorden van Death Valley, gebouwd door een miljonair tijdens het Interbellum. Na een uurtje rijden op aardewegen doorheen de mooie landschappen bereik je de Teakettle Junction: een kruising van verschillende aardewegjes waar andere bezoekers theepotten hebben geplaatst. Van hieruit is het nog een halfuurtje rijden naar je bestemming.

De Racetrack Playa is een uniek landschap: een groot uitgedroogd meer omringd door hoge bergen waarin hier en daar een rots ligt ter grootte van een voetbal. Het mysterie is dat de rotsen lijken te bewegen. Achter elke rots zie je een spoor dat door de rots is getrokken!  Een favoriete verklaring is dat wanneer het regent, het water een film vormt op de droge ondergrond en als dit gecombineerd gaat met harde wind, dit de rotsen voortstuwt.

Wat de verklaring ook mogen zijn, misschien zijn het wel buitenaardse wezens van het nabijgelegen Area 51 in Nevada die de rotsen voortduwen. De Racetrack Playa, en bij uitbreiding de minder bekende hoogtepunten van Californië, zijn zeker de moeite waard!

Tekst en foto’s door: Jorn Vangoidtsenhoven. Jorn is een Belgisch fotograaf die sinds twaalf jaar in Amerika woont. Hij is gespecialiseerd in fotografie van het Amerikaanse westen en meer bepaald de wilde dieren die je er aantreft. De voorbije twee jaar is hij continu op pad geweest met een camper: van de Golf van Mexico naar het noorden van Alaska. Helemaal naar beneden doorheen Mexico en Centraal Amerika tot aan het Panamakanaal, opnieuw naar het noorden tot in Alaska en de afgelopen winter opnieuw richting zuiden tot in Arizona waar hij momenteel verblijft met zijn gezin. Zijn foto’s zijn te bekijken op www.vangophotos.com.