Amerika is een bijzonder land dat veel te bieden heeft. Mijn eerste ervaring was een rondreis van ruim 3 weken met een auto vanuit San Francisco via Yosemite, Death Valley, Las Vegas, Gran Canyon, Mojave dessert, Los Angeles en via de Pacific Highway 1, langs de Big Sur terug naar San Francisco. We maakten de reis in juli/augustus.

We beginnen onze reis in San Francisco, een stad die heel Europees aan doet en mooi van formaat is. Een rit met de Cable Car is zeker een aanrader, al moet je er wel geduld voor hebben, lange rijen toeristen moet je trotseren. Het is een toeristische trekpleister en een hele belevenis om in volle vaart de steile heuvels van San Francisco af te denderen.

Aan de overkant van de baai, ligt het plaatsje Sausalito. Je komt er via de Golden Gate, al een belevenis op zich. Het is erg leuk om dit plaatsje met zijn gezellige restaurantjes te bezoeken.

Een andere aanrader is het bezoeken van Alcatraz. Kijk dan van te voren nog een keer naar de film Escape from Alcatraz met Clint Eastwood. Als je er dan rondloopt en met de koptelefoon op het verhaal hoort van dit beruchte gevangenis eiland en de beruchte en enige ontsnapping ooit hiervandaan, dan zie je helemaal voor je hoe het voor die zware jongens geweest moet zijn om er jaren opgesloten te zitten.

Onze volgende etappe is Yosemite. Vanuit San Francisco verandert het landschap voortdurend en het wordt mooier en mooier en steeds warmer. Als we Yosemite binnenrijden, valt onze mond open van verbazing hoe groots dit park is. Wat een immense brokken graniet, prachtige beekjes, rotspartijen en watervallen zijn hier te zien.

We stoppen en gaan even zitten op een grote rots in een riviertje om met groot ontzag te genieten van de schoonheid van deze natuur. Hoe is het mogelijk dat dit bestaat en hoe is het ooit ontstaan?

Wat me overigens overal opvalt, is dat Amerikanen ontzettend vriendelijk en behulpzaam zijn. Ze maken graag even een praatje en als je zegt dat je uit Nederland komt, heeft bijna iedereen wel een familielid die er oorspronkelijk vandaag komt.

De standaard begroeting is ‘hello, how are you today?’. Als je dan vervolgens als goed opgevoede Nederlander zegt ‘fine thank you, and how are you?’, dan worden ze soms een beetje zenuwachtig, omdat de aandacht dan ineens op hun persoonlijk gericht wordt. Dat is niet de bedoeling.

Na een paar dagen Yosemite vervolgen we onze reis richting Death Valley, Het wordt warmer en warmer en ook steeds droger en dor. We komen aan in een schattig, slaperig stadje met de naam Lone Pine. Geweldige plek. Alsof je zo in een cowboy filmset terecht komt. Het is er 40 graden en we zweten peentjes, maar het mag de pret niet drukken.

Bij alle hotels zit wel een zwembad en daar maken we dankbaar gebruik van, al is het water ook erg opgewarmd. We struinen wat rond in dit stadje, waar vele bekende cowboy films zijn opgenomen met tal van bekende acteurs. In het hotel hangt het vol met foto’s uit deze vervlogen tijden.

We eten er ’s avonds in een onvervalst steakhouse, waar een Latino ober als een dolle heen en weer rent en gooit en smijt met borden en bestek. Hij doet ons denken aan Manuel, de maffe bediende van Fawlty Touwers. We krijgen er acuut de slappe lach van, net als meerdere gasten. Hij heeft zelf niets in de gaten. Te druk met zijn taak.

De volgende dag vervolgen we onze weg naar Death Valley. Ik begrijp nu waarom het de “dode vallei” heet. Niets kan hier groeien, in deze zinderende hitte. De lucht trilt en zodra je hier uit de auto stapt, voel je de hitte op je huid branden. En toch is het indrukwekkend. Een snelle stop bij Badwater, bijzondere naam, het ligt ver onder de zeespiegel en er is een salt lake dat nagenoeg droog ligt. Gauw een paar foto’s schieten en dan terug in de heerlijke airco van onze auto.

Na uren rijden door Death Valley, komt er ineens iets van een bewoonde wereld in zicht…. uit het niets doemen de de voorsteden van Las Vegas. op Voor we het weten, rijden we op de beruchte Strip, vol lawaai, neonreclames en duizenden mensen. What a crazy place. We checken in bij de Travel Lodge, een Amerikaanse hotelketen waar je voor een redelijke prijs goed kunt overnachten.

We nemen eerst een duik in het warme zwembad. Een frisse duik is er niet bij als het 40 graden of meer is. We leggen het bijna af. Dan toch maar op pad om Las Vegas eens aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Hordes mensen lopen er de casino’s in en uit. Alles is nagemaakt: Venetië met een kitscherige gracht waar zelfs gondels door varen, van buiten naar binnen met een zingende gondolier. Het ziet er zó fake uit en toch is het een belevenis.

De Eifeltoren is vertegenwoordigd, als ook Manhattan compleet met Vrijheidsbeeld en een flinke achtbaan, die op grote snelheid dwars door “New York” slingert. We kijken onze ogen uit. In deze stad is het nooit stil, dat is ons wel duidelijk.

We gaan naar een voorstelling van Cirque du Soleil – Zumanity. Ook erg leuk om mee te maken. We bezoeken casino’s en wagen af en toe een gokje op één van de vele slotmachines. De tijd staat stil in de casino’s, er zijn nergens klokken en iedere afdeling heeft zijn eigen luide muziek. Je komt hier wel aan je dagelijkse prikkels en gaat met fluitende oren de tent weer uit. Vanuit de koude airco ruimtes, zo de hitte weer in.

Na 3 dagen houden we de extreme drukte en hitte van deze stad voor gezien. Eindelijk weer de rust opzoeken. We gaan richting de Gran Canyon, South Rim. Eerst naar de Hoover Dam, een indrukwekkend bouwwerk met als functie om het water van het Colorado River-bassin op de juiste manier in te zetten voor de water- en stroom voorziening van California, Nevada en Arizona. Achter de dam ligt Lake Mead, een vakantiebestemming voor wie Las Vegas af en toe wil ontvluchten.

Dezelfde dag komen we aan in Tusayan, een klein stadje met een grote Imax cinema. Hier gaan we ’s avonds een voorproefje nemen op wat we de volgende dag live gaan aanschouwen: de ongeëvenaarde schoonheid van de Gran Canyon. We ‘vliegen’ mee vanuit onze stoel over de Canyon en zien ver beneden de Colorado River stromen. Hier lijkt het al zo mooi!

De volgende dag is het zover, we rijden naar de Gran Canyon en zijn ook hier weer stil van dit prachtige landschap. Na een regenbui en wat lichte ontweer, onstaat er een mooie regenboog en even later strijken er wel 20 Condors neer In een houterige boom zonder blaadjes. Ze spreiden hun vleugels om ze te laten drogen. Een adembenemend schouwspel. Condors zijn schaars en speciale rangers, kijken toe op de bescherming van de vogels.

Een paar dagen doen we ons tegoed aan de kleuren schakering van de Canyon en we dalen er zelfs in af voor een geweldige wandeling met een spectaculair uitzicht. Er is een uitzichtspunt, drie kilometer de kloof in waar een bordje staat met de tekst ‘ooh aah point’. Dat is niets teveel gezegd. Het voelt alsof Las Vegas met al zijn gekte nooit heeft bestaan. Dit is zoveel mooier en indrukwekkender.

Vanuit de Gran Canyon reizen we via de Mojave Dessert richting Los Angeles. Onderweg verandert de natuur voortdurend, van de Black Mountains naar bergen in vele kleuren. We stoppen nog in een grappig dorpje dat ook in onze reisgids staat: Oatman, bekend om zijn bijzondere bewoners: ezels, groot en klein. Ze lopen er door de straatjes en kijken gerust bij de winkels binnen. Ze laten hierbij vele sporen achter!

Ook stoppen we in een stadje genaamd Needles. Hier gaan we even een ijskoud ijsje eten bij de Mac. Ook hier is het bloedheet, 40 graden minimaal. We zitten nog steeds in de woestijn.

We rijden naar de Colorado River, die hier erg breed is en rustig voorbij stroomt en gaan er met onze voeten in staan voor wat verkoeling. En dan te bedenken dat dezelfde rivier op sommige plekken woest door de Gran Canyon raast.

Overnachten doen we halverwege Los Angeles in de stad Barstow, waar de temperatuur ook behoorlijk hoog is. Ook hier dompelen we ons maar weer onder in een zwembad met warm water. Het hoofd toch een beetje koel houden.

Los Angeles doemt op in de verte en het valt ons op dat hier weinig hele grote wolkenkrabbers zijn, ondanks dat het de 2^e grootste stad van Amerika is. We rijden via de Hollywood Boulevard naar Beverly Hills en zoeken het bekende Hollywood Sign op de heuvel op, om er toch in ieder geval een foto van te maken.

Rodeo Drive doen we aan met de vele Design winkels en we parkeren onze auto om toch even over de Walk of Fame te lopen, waar we erachter komen dat de meeste namen die hier in het asfalt staan, ons niets zeggen. Het ziet er overigens ook teleurstellend uit, het heeft zijn glans verloren. Er zijn veel nietszeggende winkels met prullaria en vreemde kleding.

Dan maar door naar Santa Monica en Venice Beach, een van de populairste stranden van California. Daar checken we in bij een schattig hotel, vlakbij de bekende boulevard. ’s Avonds eten we op de pier in Santa Monica en maken we een wandeling over de permanente Kermis, waar ook weer veel geluid wordt geproduceerd, evenals donuts van enorme omvang. Het kenmerk van Amerika is groot, groter, grootst ontdekken wij steeds weer.

De volgende dag ontbijten we bij een Coffee Bar en zijn we op de vroege ochtend al getuige van een hoog oplopende ruzie tussen een groep homeless people. De ruzie draait om een fles drank, waar nog een klein bodempje in zit. Ze trekken aan de fles en de een schreeuwt ‘fuck you, man‘ waarop de ander terug schreeuwt vanuit zijn tenen ‘fuck you harder, man‘.

Het voelt even alsof we in een Amerikaans film zijn terecht gekomen. De dames van de Coffee Bar roepen angstig dat we beter binnen kunnen zitten, maar wij als echte Nederlanders vinden dit wel interessant en blijven lekker op het terras in de zon genieten van ons ontbijtje. De vechtende partijen gaan al snel weer ieder hun weg.

We liggen een middagje aan het stand van Venice Beach en slenteren daarna (met licht verbrande knieën, want oh, de zon is hier toch wel wat intenser dan in ons kikkerlandje) over de boulevard, waar allerlei jaren 70-achtige activiteiten plaatsvinden en vele kraampjes zijn. Het is een gezellige drukte met interessante figuren. Een beetje hippietijd.

De dagen erna rijden we weer richting San Francisco, het eerste stuk langs de eindeloze weg van Malibu, waar grote villa’s van beroemde filmsterren en zo pal aan de kust staan.

We overnachten in Santa Barbara en huren hier ook een paar fietsen om het stadje te bekijken. Er loopt een lang fietspad langs de kust en het ziet er allemaal keurig verzorgd uit.

De volgende dag stoppen we in het binnenland in het stadje San Luis Obispo en overnachten we in een mooi, Italiaans aandoend hotelletje met de naam Maggiore.

Er is zowaar een echt Italiaans ontbijt wat we kunnen nuttigen op een mooi binnen pleintje.

We maken een wandeling door de stad en komen uit bij het station. Hier staat een lange trein klaar van Amtrack, deze reist naar San Francisco. Een steward staat op het perron en vertelt dat er een nieuwe locomotief moet komen i.v.m. een defect. Hij vraagt of we de trein van binnen willen zien en daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen.

Het is een hele luxe trein, met een restaurant en zelfs een bioscoop aan boord. De slaapcabines zijn luxe. Een Amerikaanse reiziger vertelt ons dat hij liever met de trein reist, ook al kost dat meer tijd, dan met het vliegtuig. Als je vliegt zegt hij, wordt je als een crimineel behandeld en overdreven gecheckt door de overheid, dat kost zoveel tijd en ergernis. Met de trein heb je dat soort controles allemaal niet. Een stuk relaxter. Als de locomotief het dan maar wel doet!

De reis langs de Pacific Highway 1 is heel divers. We stoppen nog in de kleine stadjes Monterey en Carmel (waar Clint Eastwood ooit een paar jaar burgemeester was) en fietsen hier de route van de 17-mile drive. Een mooie route langs te kust met vele vogels en zeehonden. De grote hitte hebben we inmiddels achter ons gelaten. Hier is het wat mistig en met 15 graden erg fris. We waren net aan de hitte gewend.

Langs de Big Sur is een strand waar tientallen zee olifanten liggen. Ze hebben ook echt een soort kleine slurf. Er zijn rangers aanwezig om uitleg te geven over deze dieren. Ze waren bijna uitgestorven vanwege de levertraan die ze opleverden. Nu zijn ze beschermd. Veel beweging zit er overigens niet in deze dieren. Ze liggen voor pampus en gooien met hun vinnen steeds wat zand over zich heen.  Af en toe sleept er eentje zijn logge lijf naar zee om een bad te nemen.  Alles schudt en trilt aan zo’n beest als hij in beweging komt.

Er zijn prachtige uitzichten langs de Big Sur, maar wij hebben de pech dat het wat mistig is. Er is een kleurrijke vegetatie en verder is er geen enkele infrastructuur op de weg en wat bruggen na. Ver van de bewoonde wereld ben je hier. Dat maakt het ook bijzonder.

We verblijven nog een paar nachten in de stad Santa Cruz, waar de temperatuur weer aangenaam is. Een leuke stad om te bekijken. We gaan er op zijn Amerikaans naar de film met een grote, grote bak popcorn.

Dan op weg naar San Francisco, dat steeds dichterbij komt. We rijden voor het idee toch even door Silicon Valley, waar de roots van Apple en Microsoft liggen en door Palo Alto, waar Steve Jobs woonde. In deze regio staan veel Apple-kantoren.

Dan zijn we via San José weer terug in San Francisco en het cirkeltje van ruim 4.000 km is rond. We brengen onze laatste nacht door in het centrum, vlak bij China Town. Er is een eenzame, ontevreden arbeider aan het demonstreren voor ons hotel. Hij loopt rondjes met een megafoon in zijn hand. Wat hij precies roept, is moeilijk te verstaan. Hij krijgt een paar medestanders en ze houden het een paar uur vol. Alles kan hier in Amerika.

Onze reis zit erop. Terug naar het vliegveld en onze comfortabele huurauto weer inleveren. Het voelde toch als een soort huis, waarmee we vele bergen, woestijnen en steden mee hebben doorkruist. Hij bracht ons verkoeling in hete tijden.

Wat een indrukken en wat een prachtige reis. Het is een fijn land om te reizen en de natuur is adembenemend. We hebben ons veilig gevoeld en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. Een aanrader.

Tekst en foto’s door Marleen Rohmensen