De tweede keer!

Na mijn positieve vliegervaringen de eerste keer, was ik niet erg bezorgd over mijn tweede vlucht. Dit keer vertrok ik vanaf Amsterdam om naar Newark, NJ te vliegen. Vanaf daar zou ik overstappen op een binnenlandse vlucht naar Dallas, TX. Scheelde mijn vriendin toch weer 4 uur rijden…

De pret begon al meteen op Schiphol, de bagageband was stuk dus mijn vliegtuig vertrok met 1,5 uur vertraging. Exact mijn overstaptijd in Newark… De hele vlucht heb ik in de zenuwen gezeten of mijn verbindende vlucht wel zou halen. Maar gelukkig zag ik op het video-entertainment scherm met vluchtinformatie dat de geschatte aankomsttijd steeds vroeger werd, we hadden kennelijk de wind mee.

Toen we in de buurt van Newark kwamen riep de gezagvoerder echter om dat we even moesten wachten met landen vanwege slecht weer. De tijdwinst die het vliegtuig geboekt had werd dus werd weer teniet gedaan cirkelend boven New Jersey. Toen de kist eindelijk aan de gate stond zou mijn vlucht naar Dallas eigenlijk vertrekken. Ik besloot toch maar te rennen, Ik haalde bijna alle andere passagiers in om bij de douane te komen. De douanebeambte had ook wel door dat ik haast had en beperkte zijn ondervraging tot een paar standaardvragen en stempelde mijn paspoort.

Daarna moest ik nog mijn tas van de bagageband halen, wonder boven wonder kwam deze als een van de eerste tevoorschijn, dus ik greep hem en rende naar de volgende band waar ik hem weer zou moeten inklaren. Daar stond een man met een handcomputer die me vroeg of ik naar Dallas ging, dit was zo dus ik moest mijn tas daar weer op de band leggen, hij vertelde me dat mijn vlucht ook vertraging had en dat ik dus nog een kansje maakte. Helaas moest ik wel naar Terminal D… en ik bevond me nu in Terminal B. Een flink eind weg dat ik met een monorail zou moeten overbruggen.

Ik rende naar het stationnetje en sprong in het treintje. Ik schoot snel een sms’je richting mijn vriendin om te laten weten dat ik in ieder geval voet aan de grond had gezet. Zodra het sms’je verstuurd was wierp ik een blik uit het raam en zag hoge gebouwen aan de skyline… Wat er ook gebeurde, ik was in ieder geval in Amerika…maar zou ik die nacht ook in Dallas zijn? Zodra de deuren van het treintje open sprongen, rende ik naar de terminal, uiteraard stond mijn vlucht aan een gate die heel ver weg was dus ik rende zo hard als ik kon.

Natuurlijk moest ik nog door een veiligheidscontrole, ik trok mijn schoenen snel uit, en ging door het detectiepoortje. Natuurlijk was ik mijn telefoon vergeten dus het alarm ging af. Snel verontschuldigde ik me en legde mijn telefoon in het röntgenapparaat. Dit keer kon ik door, ik griste mijn telefoon en schoenen van de band en rende op blote voeten naar de gate. Ik had het net…maar dan ook net gehaald, ik stapte het volle vliegtuig binnen en plofte in mijn stoel. Ik slaakte een zucht van verlichting… de hele 3 uur durende vlucht naar Dallas heb ik als een marathonwinnaar beleefd, en was dan ook erg blij toen ik mijn vriendin eindelijk in de armen sloot… helaas had mijn bagage de marathon niet gehaald en arriveerde een dag later. Dit mocht de pret echter niet drukken.

De terugweg ging vrij soepel, ook al was mijn terugreis een dag vertraagd door zwaar onweer boven Dallas/Lovefield. Maar dit vond ik echt niet erg, een gratis dag extra!

Lees verder over Matthijs’ Amerikareizen bij ‘Flying home for Christmas’