Hoe beland je als Hollander in Amerika?

Hoewel ik dit stukje niet teveel over mezelf wil laten gaan moet ik toch een beetje achtergrond geven. De reden dat ik naar Amerika ben afgereisd is de liefde. Ik had via een forum een Amerikaanse dame leren kennen, dit is uitgegroeid tot een serieuze relatie. Zo serieus dat ik besloot naar haar toe te reizen. Drie keer in een jaar zelfs. Tijdens deze reizen kreeg ik de kans Amerika te ontdekken. Helaas is die relatie stukgelopen vanwege verschillende levensplannen. Maar aan Amerika ben ik nog steeds verknocht. Ik weet zeker dat ik op een dag weer terug ga naar de Verenigde Staten, maar wanneer weet ik helaas nog niet.

Het lijkt me passend om te beginnen met het reizen zelf. Of liever gezegd, het vliegen naar Amerika. Mijn ervaringen in Amerika zelf zal ik later vertellen, ik vind de reizen al een belevenis op zich.

Ik had al wel eerder gevlogen, maar nog nooit een halve dag aan een stuk. Ook al is het nog steeds een wonder dat je in Nederland in een aluminium buis kunt stappen en een continent verder weer uit kunt stappen, het is toch behoorlijk stressen om in je eentje door vliegvelden en douanes heen te moeten navigeren. En dan ook nog op de juiste plek arriveren!

De eerste keer!
Eind april 2006 vloog ik voor de eerste keer naar Amerika. Ik had tickets geboekt die mij van Amsterdam naar London en daarna naar Houston, TX moesten brengen. Ik moest eigenlijk in Dallas wezen, maar het prijsverschil tussen vluchten was dusdanig dat mijn toenmalige vriendin me op zou komen halen in Houston.

Op zich verliep het vertrek vlekkeloos, ik was op tijd in London en de Boeing 777 van British Airways verliet op tijd de gate. Vele uren later kon ik vanuit mijn raampje het Noord-Amerikaanse vasteland zien. Het zou nog uren duren voordat mijn vlucht eindelijk voet aan de grond zou zetten in Houston. Toen werd het eigenlijk pas spannend: de Amerikaanse douane. Ik had al gehoord dat ze vrij streng waren, maar nu kreeg ik er pas een reëel beeld bij: lange rijen voor de douanebalies, en af en toe werd er een reiziger meegenomen door mannen van de ‘airport security’ voor verdere ondervraging.

Na een uur stond ik oog in oog met de douanebeambte. Deze chagrijnig kijkende mevrouw begon vragen op me af te vuren om er achter te komen of mijn bedoelingen wel zuiver waren. Ik kreeg vragen op me af zoals: Hoe lang blijf je, wanneer vertrek je weer, hoe heb je betaald voor deze vlucht? (Ik ben student dus ze wilde weten hoe ik aan het geld kwam.) Toen ze me vroeg wat de reden van mijn verblijf was vertelde ik eerlijk dat ik mijn vriendin kwam bezoeken. Toen ze dit hoorde wilde ze weten wat mijn vriendin voor werk deed. Deze vragen werden meerdere keren herhaald om te zien of ik me misschien zou verspreken. Eindelijk was de beambte tevreden en kreeg ik mijn stempels in het paspoort… Ik was eindelijk in Amerika, ik haalde mijn bagage op en liep de aankomsthal in om daar mijn vriendin voor de eerste keer in levenden lijve te ontmoeten en Amerika te ontdekken… Maar daarover later meer.

De terugvlucht was eigenlijk weinig bijzonder, behalve dan dat ik baalde dat ik weer vertrok… Dit was ook meteen de laatste keer dat mijn vlucht naar Amerika zo gladjes zou verlopen…

Lees verder bij Matthijs’ tweede keer in Amerika