Atlantic City, de ooit zo bruisende stad, met de Boardwalk Boulevard en gokpaleizen, moet in de jaren 90 het Las Vegas aan de kust worden. Bestuurders en bedrijven investeren miljarden in de stad in de hoop er een badplaats te laten verrijzen die zich met wereldattracties kan meten. 

Trump opent er een luxe gokhal: de Taj Mahal. Net als veel van de nieuw opgerichte gokpaleizen in Atlantic City, gaat ook dit project failliet. Het is 1 van de 4 keer dat Trump faillissement aanvraagt. Gelukkig heeft Jersey nog steeds Bruce Springsteen, die de vergane glorie een bepaalde melancholiek geeft in zijn songs. De treurigheid heeft iets moois.

In 2011 bezoek ik de stad. Bladerend door een boek over Bruce Springsteen en diens geschiedenis met de stad, tikt iemand op mijn schouder. ‘Ben jij een fan van Bruce?’

Tony Soprano

Het is Rocco, een forse, uitgesproken Amerikaan van Italiaanse komaf. Iemand die geen blad voor de mond neemt. Ik noem ‘m altijd Tony Soprano, omdat Rocco eruitziet als een maffiabaas waar je geen openstaande rekening bij moet hebben. ‘Ik ken Bruce goed,’ zegt hij opgewekt, ‘hij is een maat van me.’ Rocco grijpt naar zijn telefoon en laat foto’s van hem en Bruce zien. ‘We gaan naar dezelfde sportschool. Wil je hem ook ontmoeten?’ 

Wat? Daar hoef ik niet lang over na te denken!

Even verderop zit een hamburgertentje waar Bruce regelmatig luncht. ‘Als je daar nou heengaat, kom je hem misschien wel tegen.’ Dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Helaas stopt het avontuur hier, want een cheeseburger, diverse cola’s en 2 uur later, is er nog steeds geen spoor van Bruce te zien. Wel van Rocco, die er gezellig bij komt zitten. Ik kom er al gauw achter dat er meer achter hem schuilgaat dan alleen de liefde voor Bruce.

Hij laat me nóg een foto zien: van hem en president George W. Bush. De context van de foto laat zich raden: Rocco heeft een brandweerpak aan. Beide mannen staan voor het ingestorte World Trade Center, waar de rook nog van opstijgt.

Hij is misschien niet perfect, maar hij is één van ons. Hij is een New Yorker met ballen!

Bullhorn Address

Rocco werkte als brandweerman in New York en verleende eerste hulp na de aanslagen van 11 september 2001. Bush reist 3 dagen later naar New York om slachtoffers en hulpverleners een hart onder de riem te steken. Boven de puinhopen van de voormalige Twin Towers spreekt hij met een megafoon de hulpdiensten toe. Aanvankelijk is de president niet voor iedereen te verstaan. Rocco schreeuwt van een afstandje: ‘We kunnen je niet horen!’ Bush hoort Rocco wél en reageert.

Zijn reactie op Rocco is inmiddels geschiedenis: een historisch fragment uit de toespraak die ook wel de Bullhorn Address genoemd wordt – de megafoontoespraak.

Er breekt een indrukwekkend luid applaus en gejoel uit, gevolgd door het samenzang ‘USA, USA, USA!’. De spanningen van de afgelopen dagen lijken er in één klap uit te komen.

Rocco is inmiddels met pensioen. Zijn gezondheidsklachten laten het niet meer toe om fulltime te werken. Hij verdient zijn geld nu met het kopen van oude spullen die hij opknapt en weer doorverkoopt. Samen met zijn vrouw woont hij in een luxe camper waarmee ze door de VS reizen, op zoek naar koopjes.

Na de ontmoeting hou ik via Facebook contact met hem. Af en toe praten we even bij. Tijdens ons eerste gesprek geeft hij al aan geen fan te zijn van president Obama (‘watje’), maar hij is ook niet onder de indruk van de Republikeinen (‘oplichters’). Rocco voelt zich door niemand vertegenwoordigd in de politiek. Dat verandert met de komst van Trump, in wie Rocco iemand ziet die uit hetzelfde hout gesneden is als hij: een rouwdouwer. Soms onhandig, meestal goudeerlijk. 

Rocco is al heel lang, heel boos. Boos op de elite die de VS ‘verkwanselen’. Amerika is in zijn ogen niet zo groots als hij het zich uit zijn jeugd herinnert. Sinds Trump president is, is Rocco niet minder boos. Zijn strijd tegen diegenen die de VS kapot willen maken, gaat door. Het gevecht om Amerika weer great te maken, kent geen pauze. Regelmatig plaatst Rocco foto’s op Facebook waarin hij de president verdedigt tegen de in zijn ogen oneerlijke beschuldigingen.

Vierkant achter Trump

In aanloop naar de verkiezingen van 2020 staat Rocco nog steeds vierkant achter hem. Amerika is gebouwd op het bloed, zweet en tranen van de werkende klasse, vertelt hij me. ‘Wij hebben nooit een president gehad die voor ons opkomt. Tientallen jaren zijn we geregeerd door de elite. In Trump hebben we een president die voor ons vecht. Hij is eerlijk. Een vechter. Hij is misschien niet perfect, maar hij is één van ons. Hij is een New Yorker met ballen.’

Rocco en miljoenen Amerikanen herkennen zich in Trump. Ook al schiet hij soms uit de bocht. Als ik Rocco interview voor mijn podcast, legt hij uit waarom. ‘Trump is eerlijk. Hij zegt waar het op staat. We weten van zijn affaires. Dat is allemaal niets nieuws. Was Bill Clinton eerlijk toen hij het Witte Huis in een bordeel veranderde? Nee, daar wisten we heel lang niets van.’

Zelfs de meest felle critici van de president kunnen zich best voorstellen dat er kiezers zijn die de president als een ‘vechter’ zien, maar als ‘eerlijk’? Toch ziet zijn achterban Trump als de enige politicus die de waarheid spreekt. Althans, vaak.

Waarover Trump wél eerlijk is, beschrijf ik in mijn boek Lang Leve Trump dat onlangs is verschenen. Een tipje van de sluier? Dan vat mijn vriend Rocco vat het nog het best samen. ‘Trump is niet perfect’, zei hij. ‘Maar hij is een van ons.’

Lang Leve Trump
252 blz.
€ 21,95
Sparkle Auteurs, augustus 2020
ISBN: 9789083085906

Geschreven door Raymond Mens

Over Raymond Mens

Amerikakenner Raymond Mens voorspelde in 2015 dat Donald Trump de presidentsverkiezingen weleens zou kunnen winnen. Tóen werd hij vooral verbaasd aangekeken. Nu is Raymond een veelgevraagd spreker die het succes van president Trump analyseert en in de ontwikkelingen van het huidige Amerika plaatst. Raymond woonde enige tijd in Amerika. Hij treedt regelmatig in de media op als politiek analist.